Συνέντευξη του Χρήστου Ν. Καρακάση στην Εκδότρια της εφημερίδας Ελληνική Γνώμη Βερολίνου Γεωργία Κωστακοπούλου με αφορμή την προβολή της ταινίας "ανάμεσα σε δύο πατριδες" που πραγματοποιήθηκε στην Αγγλία τον δεκέμβριο του 2016.« Σε μια εποχή κρίσης σε πολλαπλά επίπεδα ,είναι εύκολο όλοι να κάνουμε κριτική.Εμείς κάναμε αυτήν την ταινία για να συναντήσουμε όλους τους έλληνες ανά τον κόσμο και να τους δώσουμε ένα ζεστό χέρι κατανόησης και επάρκειας.Δεν αρκεί ο χώρος. Δεν αρκεί η ανάμνηση , οι άνθρωποι που βρίσκουν μια δεύτερη πατρίδα ή και μια τρίτη πολλές φορές χρειάζονται δύναμη ,και υποστήριξη σε όλη τους την διαδρομή. Η χώρα μας είναι ένας μαγνήτης συναισθημάτων. Η θάλασσα μας ,ο ήλιος ,τα βουνά ,τα χωριά, αλλά πρωτίστως η φιλοξενία, η αγάπη , και η ζεστασιά μας ξεχωρίζουν και αυτά μπορούμε να τα έχουμε πάντα μαζί μας». Αυτά δηλώνει ο σκηνοθέτης Χρήστος Ν. Καρακάσης, στο πλαίσιο της ταινίας «Ανάμεσα σε δύο Πατρίδες” η οποία προβλήθηκε στην Αγγλία στις 12 Δεκεμβρίου, στο Lecture Theatre, Creative Edge Building , Edge Hill University. Οργάνωση Edge Hill Media department.
-«Ανάμεσα σε δύο Πατρίδες”. Πως σας ήρθε η Ιδέα να κάνετε ένα ντοκιμαντέρ για ανθρώπους που έχουν βρει μια άλλη πατρίδα;
«Η ταινία «ανάμεσα σε δύο πατρίδες» γεννήθηκε το 2009 και πραγματοποιήθηκε τα δύο επόμενα χρόνια. Από το 2011 και μετά ταξιδεύει ανά τον κόσμο αφού έκανε προβολές στην Ελλάδα και σε αρκετά φεστιβάλ. Η ιδέα μου ήρθε μέσα από τον Ήρωα της ταινίας τον Ηλία Μισύρη μετανάστη στην Φινλανδία που σε συζητήσεις μας βρήκαμε κοινούς τόπους και νοήματα που θέλαμε να μοιραστούμε με περισσότερο κόσμο. Η Ελλάδα σε οικονομική και πολιτισμική κρίση και εμείς μέσω της τέχνης να προσπαθούμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια ,για πατρίδες μετανάστευση, για την έννοια Ξένος και πολλά άλλα. Σε μια από τις συζητήσεις μας που κινηματογραφήθηκε για τις ανάγκες της ταινίας αναφέρει «Η ζωή ταξιδεύοντας ήτανε κάτι διαφορετικό. Κατ’ αρχήν σου έδινε μια ελευθερία. Επειδή δεν ήσουνα σκλάβος της βαρύτητας. Ήσουνα συνέχεια στο δρόμο γνώριζες ανθρώπους, έπεφτες βέβαια και σε δύσκολες καταστάσεις, αλλά αυτό σ’ έκανε πιο δυνατό και βέβαια σου έδινε φτερά να πετάξεις και να πας όπου ήθελες. Η νέα μου πατρίδα δεν με υιοθέτησε αμέσως αλλά με δοκίμασε πρώτα. Ήθελε να με δοκιμάσει για να δει άμα είμαι αντάξιος της εμπιστοσύνης της και της αγάπης της. Από ένα σημείο και μετά επήλθε ανοστιά, όχι ανοσία αλλά ανοστιά, δεν υπήρχε ο νόστος. Ο νόστος που έχεις σαν ξένος σε ξένη χώρα. Υπήρχε κάτι το οποίο σε έκανε να σου λείπει η Ελλάδα όταν είσαι στη Φιλανδία και να σου λείπει η Φιλανδία όταν είσαι στην Ελλάδα. Αλλά σιγά-σιγά με το πέρα δώθε και τα χρόνια, και τις καταστάσεις και την εμπειρία, αυτό το πράγμα άρχισε να αποδυναμώνεται και να αισθάνεσαι όμορφα όπου κι αν είσαι».